ارزیابی کیفیت یادگیری الکترونیکی در دانشگاههای ایران بر اساس جهتگیریهای برنامه درسی و تجربه مدرسان

امروزه، کیفیت و اثربخشی آموزش اهمیت زیادی دارد و مؤسسات و دانشگاههای ارائه کننده آموزش به‌طور مداوم به ارزیابی کیفیت و عوامل دخیل در آن می‌پردازند. هدف این پژوهش ارزیابی کیفیت یادگیری الکترونیکی در دانشگاههای ایران بر اساس جهتگیریهای برنامه درسی و تجربه مدرسان بود. این پژوهش از نوع علّی- مقایسه‌ای و جامعه آماری شامل اعضای هیئت علمی و دانشجویان کارشناسی و کارشناسی ارشد دانشگاههای فردوسی مشهد، صنعتی امیر کبیر، علم و صنعت ایران، خواجه نصیرالدین طوسی و علوم و حدیث شهر ری و مهر البرز بود. نمونه مورد بررسی به شیوه طبقه‌ای تصادفی تعداد 714 دانشجو و 63 استاد انتخاب شدند. اطلاعات با استفاده از پرسشنامه جهتگیریهای برنامه درسی و پرسشنامه ارزیابی کیفیت یادگیری الکترونیکی جمع‌آوری شد. پایایی ابزار با استفاده از الفای کرانباخ(96/0) و روایی آن با استفاده از روایی صوری و سازه صورت گرفت. داده‌ها با استفاده از آزمونهای تحلیل واریانس چند متغیره، آزمون لوین و آزمون تعقیبی توکی تحلیل شدند. نتایج نشان داد دانشجویان شرکت کننده در دوره‌های مجازی، کیفیت یادگیری الکترونیکی را در سطح متوسط و بالاتر از متوسط ارزیابی کردند. کیفیت ارائه یادگیری الکترونیکی استادان بر حسب جهتگیریهای برنامه‌ درسی آنان متفاوت بود. بین تجربه ارائه یادگیری الکترونیکی و کیفیت ارائه یادگیری الکترونیکی در مؤلفه‌های توجه به تفاوتهای فردی، تسهیل همکاری بین دانشجویان، ارائه بازخورد و ارزشیابی رابطه معناداری مشاهده شد. همچنین، دانشجویان زن کیفیت یادگیری الکترونیکی را در مقایسه با دانشجویان مرد در سطح بالاتری ارزشگذاری کردند.